Metoda Snoezelen – w Polsce znana również pod nazwą Sala Doświadczania Świata – to jedyny w swoim rodzaju sposób pracy z najróżniejszymi grupami podopiecznych. Szczególne zastosowanie ma w grupie uczniów z niepełnosprawnościami.

Termin „snoezelen” pochodzi z języka holenderskiego i jest połączeniem dwóch słów: snuffelen – węszyć i doezelen – drzemać, przyglądać się, pozostawać w półśnie.

Idea snoezelen to efekt poszukiwań bardziej wydajnych sposobów pracy z osobami z głębszą niepełnosprawnością. Wywodzi się z Holandii.

Uczestnikami sesji w Salach Doświadczania Świata mogą być właściwie wszyscy. Dlatego, że wszyscy – niezależnie od wieku, stanu zdrowia, sprawności – jesteśmy istotami sensorycznymi. Wszyscy odbieramy bodźce płynące z otoczenia i reagujemy na nie w określony sposób. Metoda Snoezelen bazuje właśnie na sensoryczności człowieka i jego reakcjach na różne bodźce. Uruchamianie są tu wszystkie zmysły: zmysł wzroku, słuchu, dotyku, węchu, smaku…

Wg K. Mertensy sala doświadczania świata jest to celowo zaprojektowana sala (najczęściej w kolorze białym), posiadająca elementy świetlne, dźwiękowe, zapachowe, dająca okazję zarówno do odprężenia i relaksu, jak i do zróżnicowanej sensorycznie aktywności. ( Mertens, K. (2003), Snoezelen: Sensory stimulation and relaxation in special interior room.) Nazwa “snoezelen” oddaje istotę terapii – wskazuje na czynności uspokojające, nie pozbawione jednak aktywności. To po prostu „ostrożne rozeznawanie otoczenia” (J. Hulsegge, A. Verheul, 1993).

W naszym ośrodku zajęcia w Sali Doświadczania Świata odbywają się w trybie indywidualnym I grupowym.  Nasi uczniowie w maksymalny sposób korzystają z działań opartych na stymulacji polisensorycznej. U większości z nich możemy zaobserwować zaburzenia przetwarzania sensorycznego, a zajęcia w Sali pozawalają na stopniową integrację zmysłów, która odpowiednio ukierunkowana zwiększa zasoby funkcjonowania.