Dogoterapia to metoda wykorzystująca odpowiednio przygotowane psy w rehabilitacji osób niepełnosprawnych, jak również dająca wspaniałe efekty w terapii osób samotnych i starszych.
Dogoterapia jest jedną z najbardziej naturalnych form rehabilitacji. Badania wykazują znakomity wpływ kontaktu z psem na zdrowie i psychikę człowieka. Jest jedną z form zooterapii, którą stosuje się w wielu krajach, głównie w USA. Została zapoczątkowana w 1964 roku przez amerykańskiego psychiatrę dziecięcego Borisa Levisona. W Polsce dogoterapia jest obecna od ponad 20 lat. Jest to system ćwiczeń i zabaw z psami wspomagający rehabilitację ruchową oraz umysłową dzieci i dorosłych dotkniętych takimi chorobami, jak; autyzm, porażenie mózgowe, niepełnosprawność intelektualna, urazy rdzenia kręgowego oraz wieloma innymi. Poprzez terapię kontaktową, czyli zabawy, przytulanie i głaskanie psa, osoby dotknięte niepełnosprawnością dużo szybciej i dokładniej próbują wykonać ćwiczenia. Rozluźnieni, w bezstresowej zabawie zapominają o swoich problemach. Radość i uśmiech jest widoczny na ich twarzach. Tutaj udział psa służy wzmocnieniu rehabilitacji, wszechstronnie oddziałując na psychikę, odczucia i zdrowie dziecka.

Co daje dogoterapia:
– poznawanie budowy ciała psa
– kształtowanie orientacji w schemacie własnego ciała
– doskonalenie sprawności ruchowej
– stymulowanie zmysłów: słuchu, wzroku, dotyku
– ćwiczenie koncentracji uwagi
– wyzwalanie spontanicznej aktywność dziecka w zabawie z psem
– nauka troski o higienę własną i psa – mycie rąk, czesanie, karmienie
– okazywania emocji i uczuć związanych z kontaktem ze zwierzętami
– nauka samodzielności – samodzielne wykonywanie zadań z udziałem psa (chodzenie na smyczy, czesanie, elementy tresury)
– ćwiczenia relaksacyjne

Prowadzenie zajęć z udziałem psa ma na celu między innymi:
-przełamanie bariery lęku przed kontaktem z psem,
-akceptowanie obecności psa w bliskim otoczeniu,
-nawiązanie i pogłębianie kontaktu z psem,
-kształtowanie pozytywnych emocji dziecka,
-pobudzanie zmysłów: wzroku, słuchu, dotyku i węchu,
-koncentrację uwagi,
-rozpoznawanie części ciała człowieka i psa,
-podejmowanie różnych form działań ruchowych w obecności psa i w kontakcie z nim,
-naukę relaksacji w obecności psa,
-jeżeli to możliwe – rozwijanie mowy, wzbogacanie słownictwa oraz nazywanie własnych emocji,
-przynosi radość i wywołuje uśmiech
-poprawia komunikację
-daje możliwość okazania uczuć
-wytwarza swoistą więź: człowiek – zwierzę
-rozwija funkcje poznawcze, koncentrację uwagi, orientację przestrzenną