AAC (augmentativa and alternative communications) – to alternatywne
i wspomagające sposoby komunikowania się. Dzięki nim osoby nie mówiące lub mówiące w ograniczonym stopniu, mogą komunikować się z otoczeniem, wyrażać swoje potrzeby, emocje, opinie, wybory.
Komunikacja alternatywna dedykowana jest osobą nie mówiącym. Natomiast wszelkie metody wspomagania komunikacji przeznaczone są dla osób mówiących, których mowa może być niezrozumiała dla odbiorców.
Celem AAC jest umożliwienie komunikacji osobą, bez względu na rodzaj zaburzeń lub ograniczeń mowy. System tworzony jest na potrzeby, konkretnej osoby (użytkownika). Dostosowany jest do potrzeb i możliwości osoby, składają się na niego cztery elementy:
- Symbole – umowne oznaczenie lub reprezentacja rzeczy lub idei. Może to być rzeczywisty przedmiot, np. kubek oznaczający picie, fotografia, obraz, rysunek, litera, słowo. Symbole AAC mogą być nie tylko w formie graficznej (PIKTOGRAMY, PCS), ale również jako dźwięk, symbol przestrzenny lub manualny (MAKATON, JĘZYK MIGOWY, FONOGESTY).
- Strategie – planowane działania, służące poprawie skuteczności porozumiewania się. Może to być opis sposobu rozmowy od ustalenia jej tematu, aż po pomoce jakich należy użyć w trakcie rozmowy.
- Techniki (sposoby dostępu) – sposoby jakimi wybierane są informacje do przekazania: gesty, wskazywanie, kierowanie wzroku, wokaliza itd.
- Pomoce komunikacyjne – uzupełniają lub zastępują mowę, wspomagają rozumienie mowy, umożliwiają i/lub poprawiają porozumiewanie się. Są to, zazwyczaj obrazki ale też inne symbole.
W komunikacji AAC wykorzystywana jest nowoczesna technologia: komunikatory z syntezatorem mowy, komputery z ekranami dotykowymi, programy do komunikacji na komputery, smart fony, tablety
